Η Βέροια, μία πόλη που οι ρίζες της βρίσκονται στην εποχή των μύθων κι η ιστορία της μετρά δυόμιση χιλιετίες. Είναι από τις λίγες ελληνικές πόλεις, που κατοικήθηκαν χωρίς σταματημό, με το ίδιο όνομα στην ίδια θέση. Η πόλη αυτή, που κάθε πέτρα της είναι Ιστορία, είχε την ατυχία να βρεθεί το 2ο μισό του 20ου αιώνα στη δίνη της αντιπαροχής να χάσει τη φυσιογνωμία της και να γίνει μέσα σε λίγα χρόνια μία σύγχρονη τσιμεντούπολη με όλα τα επακόλουθα.

Τα λιγοστά δείγματα από τα μεγαλόπρεπα αρχαία και ρωμαϊκά κτίσματα και τα παλιά αρχοντικά της που, ευτυχώς, σώθηκαν από το χαλασμό, είναι μονάχα για να μας θυμίζουν “τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας μένει”. Σήμερα μόνο με τη φαντασία του μπορεί κανείς περιδιαβάζοντας τους τσιμεντένιους δρόμους της να ξαναδεί τα παλιά τ’ αρχοντικά της με τα σαχνισιά, τα καλντερίμια της, τις 72 εκκλησιές της τις παλιές, τα τοξωτά της γεφύρια, τους δροσερούς κήπους, τα τρεχούμενα νερά της, τις περίκλειστες γειτονιές της με τις πορτοπούλες, τις “απάν’ξες”, που κάθε μία τους βαστούσε στη μέση την εκκλησία της.

Κι ακόμη μπορεί να φανταστεί τον πανέμορφο τόπο “των νερών και των πλατανιών” τον “τόπο λατρέιας και συζητήσεων” που ο Εβλιγιά Τσελεμπή, ο Τούρκος περιηγητής που την επισκέφτηκε το 1668 λέει πως “όμοιός του δεν βρίσκεται άλλος στην Οθωμανική αυτοκρατορία, την Αραβία ή την Περσία”.

Και το παράπονο των μεταγενέστερων κατοίκων της θα είναι πως δεν χαλάστηκε από φυσική καταστροφή ή πόλεμο, παρά απ’ τα ίδια τα παιδιά της.

Διαβάστε επίσης για την Βεροιώτικη φορεσιά